Metoda pochodząca z Japonii, której rozwój datuje się na lata 70-te ubiegłego wieku. Opracował ją ojciec „Kinesiotapingu” – Kenzo Kase, japoński chiropraktyk, który założenia metody oparł o zasady kinesiologii ludzkiego organizmu. Sama metoda aplikacji polega na naklejeniu specjalnego plastra w miejscu urazu. Jego grubość i elastyczność zbliżone są do parametrów skóry. Jest on wodoodporny, nie ogranicza ruchów, rozciąga się wyłącznie na długość (do 130%), można go zakładać w wersji rozciągniętej lub nie, praktycznie w każdym miejscu na ciele i nosić przez kilka dni.

Co ważne, plastry są hipoalergiczne (nie uczulają) i NIE są nasączone żadnymi substancjami wspomagającymi takimi jak leki, maści czy inne substancje znieczulające i przeciwbólowe.

Działanie plastrów jest czysto mechaniczne, poprzez oddziaływanie odpowiednio przyklejonego plastra na dany układ mięśniowo-powięziowy, krwionośny czy limfatyczny.
Terapia kinesiotapingu ma zastosowanie w:

• terapii obrzęków pourazowych i zastoinowych,
• łagodzeniu bólu,
• korygowaniu napięcia mięśni,
• wspomaganiu procesów gojenia uszkodzonych mięśni i stawów po urazach (skręceniach, zwichnięciach) oraz po operacjach,
• stabilizacji przy bólach kręgosłupa, barku, kolan, ścięgna Achillesa oraz okolic przyczepów (np. łokieć tenisisty, ostroga piętowa),
• poprawa propriocepcji (lepsza stabilizacja i koordynacja),
• zmniejszenie ryzyka kontuzji podczas uprawiania sportu.