Metody pracy

FM- fascial manipulation

Manipulacje powięzi

Metoda terapii manualnej wywodząca się z Włoch. Została opracowana przez znamienitego fizjoterapeutę – Luigiego Stecco, który poświęcił ponad 30 lat nad studiami anatomii powięzi, popartych badaniami szerokiego spektrum przypadków klinicznych, pacjentów dotkniętych problemami mięśniowo-szkieletowymi, jak i trzewnymi oraz dzięki sekcjom anatomicznym, które pozwoliły na dogłębne poznanie pojęcia powięzi ludzkiego ciała.

Ta metoda terapii polega na dogłębnej diagnostyce weryfikowanej przez dziesiątki testów ruchowych (stawów i grup mięśniowych), diagnostyce palpacyjenej (ręcznym badaniu przez fizjoterapeutę zmienionych punktów powięziowych na ciele pacjenta). W myśl zasady „Old Is Gold” ( z ang. Stare jest złotem), diagnozowanie obecnych dolegliwości przez pryzmat „starych” kontuzji lub przeszłych dolegliwości pacjenta, które mogą wpływać na obecne pogorszenie się stanu zdrowia lub aktualny uraz.

Manipulowanie powięzi to manualne opracowanie zmienionych chorobowo punktów mięśniowo-powięziowych na ciele pacjenta, którego celem jest przywrócenie prawidłowych funkcji w obrębie tkanek miękkich i stawów, zwiększanie zakresu ruchu oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych powstałych w wyniku przebytej choroby, urazu, złamania.

FDM- fascial distortion model

Model odkształcenia powięzi

Metoda terapii manualnej oparta na leczeniu zaburzeń powięzi. Została opracowana na początku lat 90-tych XX wieku, przez osteopatę i lekarza amerykańskiego pochodzenia – dr Stephena Philipa Typaldosa.

Teoria lecznicza FDM bazuje na sześciu modelach odkształceń powięzi, każdy z nich charakteryzowany jest przez specyficzny język ciała oraz opis dolegliwości bólowych, co jest niezbędne w diagnostyce przyczyny przypadłości z jakimi boryka się pacjent. Przykładowymi oraz mogącymi jednocześnie występować u jednego pacjenta, odkształceniami powięzi są: przepuklina punktu spustowego, pasmo spustowe, fiksacja tektoniczna i odkształcenie cylindryczne.

Metoda FDM znajduje zastosowanie w leczeniu takich dolegliwości jak: zwichnięcia, skręcenia stawów, naderwania mięśni, więzadeł i ścięgien. Cechuje ją wysoka efektywność w rehabilitacji urazów SPORTOWYCH oraz innych problemów ortopedycznych.

Diagnostyka i leczenie dysfunkcji tkanek miękkich

Metoda terapii manualnej tkanek miękkich opracowana przez polskiego osteopatę dr Jarosława Ciechomskiego D.O. Dr Ciechomski dzięki wieloletniemu doświadczeniu w pracy z pacjentem i uczestnictwu w dziesiątkach kursów i szkoleń, opracował autorski koncept podejścia do leczenia napięć i dysfunkcji w rejonie układu mięśniowo-szkieletowego. Bazuje on na całościowym podejściu do dolegliwości i napięć w rejonie tkanek miękkich (mięśni, więzadeł, ścięgien i powięzi) ludzkiego organizmu.

Terapia rozpoczyna się od oceny stanu napięcia poszczególnych mięśni, powięzi i innych tkanek miękkich, oceny ich bolesności, a także asymetrii w porównaniu z drugą stroną ciała. Dalszy proces terapii polega na wyrównaniu tzw. dysbalansu mięśniowo-powięziowego u pacjenta, który objawia się wzmożonym napięciem, skróceniem, bolesnością części tkanek miękkich. Powrót do fizjologicznej równowagi organizmu oraz uzyskanie odpowiedniego rozluźnienia zbyt napiętych tkanek umożliwia zastosowanie indywidualnie dobranych technik:

Energizacji Mięśni
Mięśniowo-powięziowe Rozluźnianie
Technika Aktywnego Rozluźniania
Trening Głębokiej Stabilizacji
Terapia Punktów Spustowych
Pozycyjne Rozluźnianie
Autoterapia Dla Pacjentów

Osteopatyczna diagnostyka i leczenie – kregosłupa oraz stawów obwodowych

Twórcą tej metody leczniczej jest ceniony w kraju i na świecie polski osteopata Bogusław Mazur D.O. Dzięki ogromnej wiedzy o ludzkim organizmie i uczestnictwie w kilkudziesięciu szkoleniach z zakresu fizjoterapii, osteopatii i medycyny manualnej był on w stanie opracować autorski program pracy z pacjentem, który skupia się na całościowym spojrzeniu na organizm pacjenta, dojściu do pierwotnej przyczyny dolegliwości, a następnie sukcesywne jej usunięcie.

Osteopatyczna diagnostyka i leczenie opiera się na kompleksowym rozpoznaniu ludzkiego organizmu. Spojrzenie na układ mięśniowo-powięziowy, kostny, krążeniowy, limfatyczny i nerwowy jako jedną spójną i oddziaływującą na siebie całość, pozwala na zdiagnozowanie pierwotnej przyczyny dolegliwości bólowych czy powstania określonych urazów u pacjentów. Zastosowanie odpowiednich technik manualnych, osteopatycznych czy wisceralnych pozwala na leczenie takich dolegliwości jak:

rwa kulszowa, rwa udowa,
miejscowe zespoły bólowe,
zespoły rzekomokorzeniowe (np. zespół mięśnia gruszkowatego),
bóle napięciowe kręgosłupa, problemy wisceralne,
bóle w obrębie żeber i klatki piersiowej,
bóle i zawroty głowy,
rwa ramienna,
zespół górnego otworu klatki piersiowej,
refluks, zgaga, bóle menstruacyjne, zespół jelita drażliwego itp.

Kinesiotaping

Metoda pochodząca z Japonii, której rozwój datuje się na lata 70-te ubiegłego wieku. Opracował ją ojciec „Kinesiotapingu” – Kenzo Kase, japoński chiropraktyk, który założenia metody oparł o zasady kinesiologii ludzkiego organizmu. Sama metoda aplikacji polega na naklejeniu specjalnego plastra w miejscu urazu. Jego grubość i elastyczność zbliżone są do parametrów skóry. Jest on wodoodporny, nie ogranicza ruchów, rozciąga się wyłącznie na długość (do 130%), można go zakładać w wersji rozciągniętej lub nie, praktycznie w każdym miejscu na ciele i nosić przez kilka dni.

Co ważne, plastry są hipoalergiczne (nie uczulają) i NIE są nasączone żadnymi substancjami wspomagającymi takimi jak leki, maści czy inne substancje znieczulające i przeciwbólowe.

Działanie plastrów jest czysto mechaniczne, poprzez oddziaływanie odpowiednio przyklejonego plastra na dany układ mięśniowo-powięziowy, krwionośny czy limfatyczny.
Terapia kinesiotapingu ma zastosowanie w:

terapii obrzęków pourazowych i zastoinowych,
łagodzeniu bólu,
korygowaniu napięcia mięśni,
wspomaganiu procesów gojenia uszkodzonych mięśni i stawów po urazach (skręceniach, zwichnięciach) oraz po operacjach,
stabilizacji przy bólach kręgosłupa, barku, kolan, ścięgna Achillesa oraz okolic przyczepów (np. łokieć tenisisty, ostroga piętowa),
poprawa propriocepcji (lepsza stabilizacja i koordynacja),
zmniejszenie ryzyka kontuzji podczas uprawiania sportu.

Interdyscyplinarne leczenie stawów skroniowo-żuchwowych

Fizjoterapia stomatologiczna

Staw skroniowo-żuchwowy jest najbardziej skomplikowanym stawem z pośród wszystkich stawów ludzkiego ciała. Jest on stawem symetrycznym, który wraz z kośćmi i więzadłami twarzoczaszki i szyi tworzy integralną całość, co wpływa na jego biomechanikę i przenoszenie napięć między w/w regionami ciała.

Zaburzenia czynnościowe stawów skroniowo-żuchwowych są bardzo częste w dzisiejszych czasach, a problemy związane z narządem żucia mogą dotyczyć nawet do 60% populacji. Najczęstsze objawy zgłaszane przez pacjentów to:

dolegliwości bólowe stawu skroniowo-żuchwowego,
ograniczenie ruchomości stawu,
zablokowanie krążka,
szumy uszne,
bóle głowy, migreny,
porażenie nerwu twarzowego i /lub trójdzielnego,
bóle zębów.

Dolegliwości w tym regionie mogą być spowodowane przez:

bruksizm, czyli nadmierne zgrzytanie, zaciskanie zębów,
nadmierne napięcia mięśniowo-powięziowe w obrębię twarzoczaszki i szyi,
stres,
zaburzenia funkcji zgryzu, braki w uzębieniu,
przebyte urazy, zabiegi operacyjne i stomatologiczne.

Dry needling - suche igłowanie

Korzystanie z igieł, bądź też innych ostrych narzędzi w celach leczniczych miało swoje początki już w starożytności. Pierwsze wzmianki o tego typu zabiegach pochodzą z II wieku przed naszą erą, z terenów ówczesnych Chin. W naturalnej medycynie chińskich posługiwanie się igłami nazywane jest akupunkturą.

Terapia suchego igłowania polega na wprowadzeniu cienkiej, akupunkturowej igły (o średnicy 0,1-0,3 mm) w aktywny punkt spustowy, bądź zmienione dysfunkcyjnie miejsce w powięzi, a także ścięgnach czy więzadłach. W związku z wprowadzeniem igły w miejsce pojawienia się dysfunkcji możemy otrzymać szereg pozytywnych zmian chemicznych i mechanicznych w naszym organizmie.

Działanie zabiegu polega na kontrolowanym nakłuciu i destrukcji uszkodzonych blaszek nerwowo – mięśniowych, co powoduje wytworzenie się lokalnego stanu zapalnego. Zmiany wywołane tą metodą prowadzą to wytworzenia związków, które w aktywny sposób będą obniżały napięcie tkanek miękkich i rozszerzenie naczyń krwionośnych, co w efekcie końcowym przyczyni się do szybszej regeneracji zmienionych tkanek i zaangażuje organizm do procesu leczenia.

Działanie suchego igłowania:

zwiększenie zakresu ruchu w stawie,
obniżenie napięcia mięśniowego i tkankowego,
poprawa krążenia.